BUSH, KUZEYİN BAŞARISINI GİZLİYOR, KÜRDİSTAN BÜTÜN IRAK'A MODEL OLMALI..

. 4-Sep-07 [16:30]PNAIrak pek çok açıdan felaket durumdayken, Kürdistan bölgesinin refah düzeyi giderek artıyor. Fakat, Kürtlerin ayrılmasından çekinen Bush yönetimi, bu başarıya pek değinmiyor. Oysa, Kuzey Irak tüm ülkeye model olmalı... Irak bugün bir tezatlar ülkesi -çoğunlukla beter ile daha beter arasında. Birkaç gündür Bağdat'ın merkez bölgesini dolaşıyorum ve farklı mezheplerin bir arada yaşamak yönünde uzlaşmaya varacakları umudu verecek pek az işaret gördüm. Biraz umut bulabildiğim tek bölge, Iraklıların bir arada yaşamadığı Kürdistan. Bir an için işgalin sonuçlarından birinin, bir Irak Amerikan Üniversitesi kurulması olduğunu tahayyül edin. Irak'a sel gibi yeni yatırımlara vesile olduğumuzu, bu yatırımların otellere, büyük bir konferans merkezi, iş merkezlerine ve iki yeni uluslararası havaalanına dönüştüğünü hayal edin. Gazete sayısı patlamış, İnsan Hakları İzleme Örgütü yerel bir yayın çıkarmaya başlamış. Kadınların başörtüsüz gezebildiği ve tek bir Amerikan askerinin öldürülmediği, ibadetin en hoşgörülü yapıldığı park ve camiler açılmış. Hayal edin... Şimdi hayal etmeyi bırakın. Bunların hepsi Kuzey Irak'ta yaşanıyor. Hepsini Hewler ve Süleymaniye'de gördüm. Bush ekibi bunları sır gibi saklıyor. Hayır, Kürdistan bir demokrasi değil. Seçimler düzenliyor, fakat yönetsel yapısı İsviçre'den ziyade Singapur'u andırıyor; yönetime iki hasım aşiret olan Talabaniler ve Barzaniler hâkim. Canlı bir özgür basın var, tabii liderliğe hakaret etmediğiniz veya yolsuzlukları fazla kurcalamadığınız sürece. Fakat bölge demokratikleşiyor, gerçek demokrasi için gereken sivil toplumu ve orta sınıfı adım adım geliştiriyor. 17 Ekim'de Irak Amerikan Üniversitesi Süleymaniye'de sınıflarını açacak. "Yönetim kurulu üç kampüs istiyordu. Kürdistan, Bağdat ve Basra'da. Fakat burası ülkede bir Amerikan üniversitesinin açılabileceği ve güvenli şekilde çalışabileceği tek bölge" diyor rektör Owen Cargol. Irak birçok bakımdan tam bir felaket, fakat işgal en azından Kürdistan'da etkileyici bir şeylere yol açmış. Ve en iyi şekilde: Biz açılışı yaptık, gerisini Kürtler halletti. Fakat Kürtler bölgelerini Saddam'dan 1990'larda kurtarmış olsalar da mevcut rönesansın ancak Saddam'ın devrilmesi sayesinde mümkün olabildiğini söylüyorlar. Bölgesel yönetimin Başbakanı Neçirvan Barzani şunları anlatıyor: "Saddam'ın devrilmesi bize umut verdi. Sınırlı miktarda parası olanlar bile yatırım yapıyor, artık geleceği görebildiklerini düşünüyorlar. ABD'ye teşekkür etmeliyiz. Fakat tek taraflı bir sevgi bu. ABD'yi seviyoruz, ama karşılığında bir şey görmüyoruz. Bize yardım ediyormuş gibi görünmek istemiyorlar." Kürdistan niye Amerika'nın en iyi sakladığı gizli başarısı? Çünkü Bush ekibi Kürtlerin ayrılmasından korkuyor. Fakat Kürtlerin ayrılmakta hiçbir çıkarı yok. Irak'ın sınırları onları Türkiye, İran ve Suriye'den koruyor. Kürt özerk bölgesi Irak için model olmalı. Bush veya Rice'ın daha iyi bir fikri var mı? Daha doğrusu herhangi bir fikirleri var mı? Irak'ın tek umudu radikal federalizm -Sünnilerin, Şiilerin ve Kürtlerin içişlerini yürütmesi ve Bağdat'ın üçüne para veren bir bankamatik görevi görmesi. Masaya bunu getirelim -hemen şimdi. Yakalanmasından sonra Saddam'a şu sorunun sorulduğu söylenir: "Özgür kalsanız tekrar istikrar sağlayabilir misiniz?" Rivayete göre, Irak'ı birleştirmek için bir saat on dakikaya ihtiyacı olduğunu söylemiş -bir saat eve gidip duş almak, on dakika da birleştirmek için. Bir diktatör bunu yapabilir. ABD yapamaz. Kürdistan'ın başkan yardımcısı şunu söylüyor: "Burada kimse bir daha hükmedilmeyi kabul etmez. Bütün Amerikan güçleriyle bütün kentleri işgal ederseniz, ülkeyi tekrar merkezileştirebilirsiniz belki. Bunu yapamıyorsanız bilin ki Irak'ta merkezi yönetim sona ermiştir." (New York Times, Thomas L. Friedman, 2 Eylül 2007, Ç:Radikal)